فرمانروایی سه رویکرد دارد ،
اول درونی ، به این معنا که من بر ساحت وجودی خودم فرمانروایی دارم و خودم نیز تسلیم فرمانروای درونی خود هستم ،
و دو رویکرد بیرونی بر اساس اینکه به هر میزان که من در تعامل با فرمانروای بیرونی خود تسلیم هستم ، درست به همان میزان ، دیگران تسلیم فرمانروایی من خواهند بود و بالعکس ،
به طور خلاصه اینکه مقوله ای داریم به نام فرمانروایی و مقوله ای به نام تسلیم در تعامل با فرمانروا و پذیرش حاکمیت حاکم ، که این دو مقوله در حقیقت معقوله ای با رو یکردی واحد و یکسان و در مورد امنیت و اشراف و وقوف و آگاهی ما در مورد آن است و حال بایستی بررسی کنیم که در این مورد ما با خود و پیرامونمان در تعادل در تعامل در لحظه چه مکنیم و چه ها که نمی کنیم . . .
مَن عَبَدَ اللّهَ عَبَّدَ اللّهُ لَهُ کُلَّ شَىءٍ
هر کس خدا را بندگى کند، خداوند همه چیز را بنده او گرداند. تنبیه الخواهر و نزهه النواظر ، ج ۲ ، ص ۱۰۸
امام حسن مجتبی علیه السلام